دانلود مستند All the Beauty and the Bloodshed با زیرنویس فارسی (2022)

واقعاً دو مستند در یک، گرچه این‌ها به‌طور جدایی‌ناپذیری به هم مرتبط هستند نه صرفاً به خاطر شخص در مرکز، بلکه به خاطر زندگی نان گلدین، اینکه چقدر خودش را باز کرده است (از طریق تحریف‌های بصری، اما گاهی فقط با حقیقت کامل و وحشیانه در عکاسی) و او چقدر فداکار بود و هست، به عنوان فردی که یک نیروی محرکه اصلی در مبارزه با ساکلرها بود، به ویژه با تمبر سبک تمام پول در جهان بر موزه‌ها و مکان‌ها. اما مهمتر از همه، این یک فیلم عالی (مستند یا غیره) درباره جامعه است – فیلمهایی که گلدین به عنوان یک هنرمند جوان، به عنوان یک سازمان دهنده هنری در سال 1989 با نمایشگاه AUDS و سپس در چندین سال گذشته علیه Sacklers در آن حضور داشت.

این فیلمی است که می‌توانست به تنهایی داستانی هولناک از این گروه باشد که این اعتراضات را به نمایش می‌گذارند (با تاثیر مستقیم اعتراضات Act Up در اوج بحران ایدز). چیزی که این احساس را بسیار مهم و منحصر به فرد می کند این است که پویتراس چگونه دوران اخیر گلدین را می بافد و چقدر برای افراد گروه وحشتناک و وحشتناک می شود (ویران کننده، Sackler ها در حال جاسوسی از گلدین و دیگران بودند)، با داستان او که از طریق هزاران نفر روایت شده است. از عکس هایی که در طول سال ها گرفته است. فقط استفاده از صدای آن پروژکتور اسلاید با آن صداها شما را در خاطرات او غرق می کند و داستان های غنی، جسورانه، شگفت انگیز و گاه بسیار غم انگیزی که او از کسانی که می شناخت (به ویژه کوکی مولر، همکار جان واترز) داشت.

این یک پرتره به همان اندازه الهام‌بخش و ویران‌کننده از زندگی است – در میان زندگی‌های دیگر – که تقریباً راهی جز خلق کردن و یافتن صدایی از طریق بیان هنری وجود نداشت. طولی نمی‌کشد که آدم با داستان سرایی‌اش، نه فقط داستانش، آشنا می‌شود، و چون پویتراس در استفاده از موسیقی و قطره‌های سوزن مراقب است، مانند آن‌ها، اما برای تأکید بر زمان یا مکان خاصی مانند «صبح یکشنبه» استفاده می‌شود. در طول فیلم‌های وینستاون در دهه 70، صمیمیتی دارید، مثل اینکه با او در اتاق هستید و این اسلایدها را می‌بینید و کل دنیایی را می‌بینید که البته اکنون بیشتر مورد توجه قرار گرفته است (آنچه هیپستر یا هیپستر مرزی نگفته است “لعنتی ای کاش من می توانستم در دهه 70 و اوایل دهه 80 در نیویورک زندگی کنم)، اما پس از آن به گونه ای بود که، همانطور که گلدین می گوید، آنها به عنوان افراد خارجی دیده می شدند، اما آنها هنجارهای جهان را مانند افرادی خارج از دنیای خود می دیدند.

چیزی که بسیار عالی است این است که چگونه خط داستانی اعتراضات Sackler/Opioid و کل آن کمپین – که موفقیت آمیزی داشت، متاسفانه پوردو و Sacklers راه زیادی پیدا کردند و دیدن آن ناامید کننده است (اینطور نیست فیلم را ناامیدکننده کنید، در واقع خوب است که هیچ چیز قندی نباشد و در نهایت، نتیجه حذف نام‌هایی مانند Met و Louvre به همان خوبی است که ممکن است انتظار داشته باشند – به چگونگی پیدا کردن او توسط گلدین کمک می‌کند. صدایی که به‌عنوان یک فعال، صرفاً با عکاسی هنری/شهوانی‌اش، وارد آن نمایشگاه شد که کوهی از جنجال‌ها را برانگیخت. چندین شخصیت فرعی مهم، مانند روزنامه‌نگار و زنی که در پرونده ساکلر نقش اساسی دارند، گلدین هرگز به عنوان سوژه گم نمی‌شود.

این یک فیلم مستند پر شور است زیرا ما را از نظر موضوعی، سیاسی و شخصی و عاطفی جذب می کند. این داستان قهرمانی است که همیشه در سال‌های اولیه زندگی خود نبوده اما همیشه شاهد آن بوده است. و من مطمئن هستم که گلدین به هر کسی که او را اینطور صدا می‌کرد، هول می‌کرد، اما او درد و رنج زیادی را پشت سر گذاشت (و اعتیاد و انزوا) و این نمی‌تواند به عنوان حماسه‌ای از آنچه در آمریکا (علیه) امکان‌پذیر است، احساس کند. چیزی که بسیاری از قدرت‌ها می‌خواهند در هنر، فرهنگ یا قربانیان اعتیاد ببینند یا بدانند). من اطلاعات کمی در مورد ورود او به خانه داشتم و گمان می‌کنم خیلی‌ها مثل من جذب خواهند شد. علاوه بر این، ممکن است خود را متاثر از دلشکستگی هایی که این خانواده ها در مقابل Sacklers در دوربین نشان دادند، بیابید. یا اگر نه، کاتارسیسی که گلدین در مورد خواهر و والدینش به آن دست می یابد.