دانلود مستند Brats با زیرنویس فارسی (2024)

بهترین قسمت ها – 1. فیلم ها و کلیپ های قدیمی که خاطرات زیادی را از آن دوره زنده کرد.

2. با دانستن تأثیر منفی مقاله بر حرفه آنها در آن زمان، متوجه نشده بودم که آنقدر که می‌کرد روی آنها تأثیر گذاشته است.

3. الان خیلی از بازیگرا رو دیدم…همه هنوز فوق العاده هستند.

بدترین قسمت ها – 1. باید یک ساعت می گذشت… نماهای مستند “هوشمندانه” خیلی زیاد بود. به عنوان مثال، فیلم ویدیویی از یک ویدیو یا بازتاب در مترو. کلیشه هایی که باعث می شد داستان طولانی شود و قطعه قطعه نشود.

2. فهمیدن اینکه اندرو یا در طول 35 سال از آن زمان به مشاور خوبی نرفته است یا نسبت به آنچه آنها می گویند علنی و پذیرا نبوده است. می توان گفت که تقریباً هر بازیگری که با او مصاحبه کرد، آن را پردازش کرده و ادامه داده است. به نظر می‌رسید که بیشتر آن‌ها جنبه‌های منفی را به مثبت تبدیل کرده‌اند و اجازه داده‌اند آن‌ها را تقویت کنند تا بهتر شوند.

من امیدوارم که عصبانیت او بیشتر برای پروژه مورد تاکید قرار گرفته باشد. اضطراب/نشخوار فکری ترکیب سختی برای زندگی کردن است و امیدوارم او از ساخت مستند آرامش داشته باشد.

من خوشحالم که او این پروژه را انجام داد و از او برای به اشتراک گذاشتن با ما سپاسگزارم.

من با تماشای این فیلم‌ها بزرگ شدم، بنابراین این مستند تا حدی یک بازگشت فوق‌العاده به سال‌های شکل‌گیری من بود. من، و تصور می‌کنم اکثر طرفداران، نمی‌دانستیم برچسب «برات پک» از کجا آمده است، اما برای ما، توصیفی طنزآمیز و شوخ‌آمیز از بازیگران جوانی بود که در آن زمان فیلم‌ها را پشت سر هم می‌کردند. من هرگز به آن به عنوان یک انتقاد یا نیروی منفی فکر نمی کردم که حداقل بر برخی از زندگی و حرفه آنها تأثیر آسیب زا بگذارد.

به راحتی می توان از آسیب پذیری یک جوان جوان چشم پوشی کرد، فقط با شروع حرفه ای که امیدوار است بخش بهتری از زندگی خود را صرف آن کند. عقلانی بودن یا نبودن آن واقعاً مهم نیست. مقاله ای که به این گروه برچسب زده بود، آشکارا بیش از آن چیزی بود که هر یک از ما طرفداران معمولی می توانستیم بدانیم. حداقل برای تعداد کمی از آنها. جایی که اصطلاح “Brat Pack” خاطرات خوشی را برای ما ایجاد می کند، 30+ سال بعد، آنها هنوز از آن آسیب دیده اند.

من احساس می‌کنم که مک‌کارتی بیشتر مکالمات را رهبری می‌کند و به نوعی سوژه‌هایش را به توافق می‌رساند، در حالی که آنها اغلب به وضوح تحت تأثیر این برچسب منفی نبودند. شنیدن دیدگاه های صادقانه آنها جالب تر بود. راب لو به وضوح آن را در آغوش گرفت. امیلیو به وضوح از آن متنفر نبود، اما به نظر می‌رسید که کلماتش را طوری انتخاب می‌کرد که اندرو را ناراحت نکند. الی شیدی و دمی مور هر دو با او همدردی کردند، اما به نظر می‌رسید که هیچ‌یک تجربه مشابهی نداشته‌اند، و هر دو در حرفه‌ای موفق بودند. من صادقانه احساس می کنم تنها بازیگر دیگری که ممکن است واقعاً تجربه خود را به اشتراک گذاشته باشد، از شرکت در فیلم خودداری کرده است.

مصاحبه دیوید بلوم فقط ناخوشایند به نظر می رسید. به نظر می رسید مک کارتی بارها و بارها برای عذرخواهی یا حداقل تصدیق این که با داستانش، یا به طور خاص، برچسب Brat Pack که خودش ساخته بود، حرفه اش را خراب کرده است. بلوم فقط کارش را انجام می داد و من نمی توانم او را به خاطر احساس غرور در ابداع اصطلاحی که 30 سال بعد هنوز نسلی از فیلم ها را تعریف می کند سرزنش کنم. او بدخواه نبود برای من، دیدن مک کارتی که صادقانه با این واقعیت کنار می آمد، معنادارتر بود.

به طور کلی، قطعا ارزش دیدن را داشت، به خصوص اگر با Brat Pack و فیلم های آنها بزرگ شده باشید. دلتنگی واقعی بود. من از دیدگاه‌های درونی که قبل از ساخت این مستند غافل بودم، قدردانی می‌کنم، اما از آنجایی که تأثیرات منفی این برچسب، به‌ویژه بر روی اندرو مک کارتی، موضوع اصلی مستند بود، می‌توانست آن داستان را بدون همه مسافران و سایر اعضا روایت کند. از “پک”. به نظر می رسید که آنها فقط برای تایید آنجا بودند.