مستند پری خوانی

مستند پریخوانی با رویکردی شاعرانه و اساطیری و تاریخی به ” نارین قلعه ” ی میبد می پردازد.

کنکاش لایه‌های مختلف تاریخ با روایتی دلنشین و سهمگین می‌تواند جذابیت متون کهن و یا آثار به جای مانده از تاریخ را برای ما بازگو کند. شنیدن آنچه در گذشته رخ داده بیش از آنچه از سر تفریح و سرگرمی باشد بازخوانی اتفاقات و پیش آمدها و حوادثی است که بر این سرزمین رفته است. سرزمینی که جای جای آن مملو از حوادثی است که فرصت تامل و تعمق بر آن را باید غنیمت شمرد. «پری‌خوانی» مستندی از یک مکان مستهلک شده در مسیر تاریخ است. مسیری که در کوران حوادث رویدادهای گوناگونی را دیده و اکنون از آن مخروبه‌ای به جای مانده که نگاه توریستی به آن بیش از آنچه که به رخدادهای آن پی ببریم، غلبه کرده است. در این میان «پری‌خوانی» می‌خواهد با روایت دلربای خود، شهری را در دل تاریخ به تصویر کشد که گویی ما در آن سال‌ها زندگی می‌کردیم و اکنون این ما هستیم که بر آستانه آن ایستاده‌ایم و نظاره‌گر درون و برون شهر هستیم. میل به دانستن و فرا گرفتن هر آنچه که رخ داده «پری‌خوانی» را وادار می‌کند تا روایت تلخ و شیرین شهر گمشده در دل تاریخ را از زیر گرد و غبار بیرون کشد و شی‌ای را نشان ما دهد که خود گویای حقیقت باشد. حقیقتی که در عالم خیال ما را رها می‌کند تا بتوانیم حس همراهی را با او بیابیم. «پری‌خوانی» می‌خواهد با نشان دادن شهری تاریخی سیر تطور و دگرگونی که در آن رخ داده را با فراهم ساختن فضاهای استعلایی برای مخاطب تجربه پذیر نشان دهد. تجربه‌ای که می‌تواند به جای قدم زدن در برهوت و ویرانه‌ها با چشم اندازی رو به رو شود که شوکی در باورهای او به مثابه نقل قول‌ها و تذکره‌های تاریخی که می‌دانسته، وارد کند. باورهایی که می‌تواند فرو بریزند و ترک بردارند اما گویای جهانی از معانی زیست انسانی باشند. دوربین «پری‌خوانی» با قدم زدن در قلعه و شهری که اکنون جز خاموشی چیزی از آن بیرون نمی‌آید تصاویری مهیج برای تماشاگر فراهم می‌کند که گویی شعری در ویرانه‌های تاریخ می‌شنود. مستند شاعرانه «پری‌خوانی» غزلی اغوا کننده است که آیین بودن در گذشته را به ماندن در اکنون تبدیل کرده و نشانی از مواجهه ما با محیطی است که کشاکش‌های تاریخی از آن نمایان می‌شود. نظام سمعی و بصری «پری‌خوانی» توانسته رخدادهای تاریخی را با ما همراه و موقعیتی ذهنی را برای ما فراهم کند که معنای بودن را در آن به دست آوریم. شاید همین بودن است که این مستند می‌خواهد آن را برای ما بازگو کند. بودن در جهان امروز و فرار از آگاهی کاذب که در دل تاریخ نهفته است و ما را از آن دور می‌کند. بازخوانی که «پری‌خوانی» روایت می‌کند نه مستندی مردم شناسانه و نه مستندی باستان شناسانه است. بلکه واکنشی به عدم قطعیتی است که از تاریخ می‌گفتند و اکنون ما با تصاویری رو به رو هستیم که چشم‌نوازی آن چشم اندازی از گذشته را بازگو می‌کند. غلبه متن بر تصویر در «پری‌خوانی» مستندی را برای مخاطب فراهم می‌کند که نگاه توریستی از شهر تاریخی را به کنار بگذارد و بیش از آنچه چشم در چشم تاریخ باشد، چشم در دل بسپارد و همراه با صدای راوی شنیده را بشنود و لایه‌های آن را فهم کند. اغلب ما تصوری که از مستندهای تاریخی داریم بر اساس پرسه زدن در حوالی اشیای تاریخی و دلالت بر هر آنچه که می‌بینیم است. اما مستند «پری‌خوانی» می‌خواهد فضا را بشکند و با همراه کردن مخاطب رابطه زمانی و مکانی را برای ما قابل فهم کند. رابطه‌ای که می‌توانست با شنیدن و روایت کارشناسان قابل هضم باشد اما «پری‌خوانی» با شکستن دیوارهای این شیوه به همراهی مخاطب با روایت هم دل می‌شود و موسیقی در گفتار خود جای می‌دهد که گویی در لابه لای اشیای بازمانده در دل تاریخ نواخته شده‌اند. اهمیت «پری‌خوانی» را می‌توان از همین نکته دریافت که او متنی به ما ارائه می‌دهد که تصاویر برای آن حکم درک دیدن و رها شدن از دل تاریکی تاریخ دارد.