مستند Occupied City (2023)

در چند سال گذشته (و نه همه) در برخی از محافل سینمافیل صحبت شده است (یا شاید طولانی تر) در مورد اینکه چگونه فیلم های “طولانی” زیادی داریم که به سینماها اکران می شوند (و بیایید تعداد فیلم های ساخته شده را جدول کنیم. بحث در حالی که 12 ساعت از یک نمایش در یک روز بیهوده است). در افشای کامل، حداقل چند مورد در خاطرات اخیر وجود داشته است که مرا به این فکر انداخته است که “این کار در حال حاضر کی به پایان می رسد” تا بتوانم نیاز به یک یا دو استراحت را احساس کنم.

اما من همچنین موافق این ایده هستم که مثلاً پیتر جکسون (که خود سابقه ای مختلط تا مثبت در این زمینه دارد) که یک فیلم باید باشد، به تعبیر کمی، تا زمانی که لازم باشد. به عبارت دیگر، آیا فیلمساز و داستان‌نویس از آن زمانی استفاده می‌کنند که از مخاطب می‌خواهند آن را با خود ببرند، مثلاً وقتی به محدوده 2 و نیم ساعت گذشته رفتیم، با دقت و حوصله این تعهد را انجام دهیم یا آن سینما به عنوان خودارضایی؟ برای من، زمینه موضوع، و زمینه محیطی که فرد در آن قرار دارد، می تواند تفاوت ایجاد کند (مانند قاتلان ماه گل، 206 دقیقه، فیلم سال … تصنیف پرندگان آوازخوان و مارها در 156 ، نه چندان).

آنچه مک‌کوئین می‌گوید، فکر می‌کنم با طول مدت شهر اشغالی دو چیز وجود دارد: 1) تغییر چهره‌های تاریخ که در طول سال 1940 مردند (و/یا جنگیدند و مردند و/یا عدالت را دیدند… یا نه) کوتاه است. 1945، زمانی که آلمان نازی آمستردام را اشغال کرد تا آن را به یک ساعت و نیم تبدیل کند، و 2) اگر انباشته همه این مکان ها و رویدادها را در نظر بگیرید، و چقدر به شما فرصت می دهم تا در مورد آنچه می بینید فکر و احساس کنید، ممکن است زمانی متفاوت از مستند معمولی داشته باشید. و مطمئناً، این بی شباهت به تمام مستندهای هولوکاست، شوآ، نیست، به این معنا که “این الان است، اینجاست، اینجا جایی است که اتفاق افتاده است، و یک حس خاطره وجود دارد… شاید آن حافظه به سرعت در حال محو شدن است.”

در عین حال، شبیه شوآ نیست (شاید هیچ فیلم دیگری فقط به دلیل زمان بندی همه چیز نمی تواند به آن برسد)، زیرا این یک تجربه روایت شده است، از نوشتن توسط بیانکا استیتگر همسر مک کوئین (همچنین یک مستندساز فوق العاده، سه دقیقه یک طولانی‌سازی را ببینید، برعکس این، اما نه کمتر، تجربه‌ای که شما را از طریق زنگ رسانه خود سینما قرار دهید)، و ما در مورد این افراد و مکان‌هایی که قبلاً اینجا در آمستردام زندگی می‌کردند، تاریخ می‌گیریم. بسیاری از این افراد که زندگی می کردند نیز مردند و بسیاری به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند. و از آنجایی که شهر، همانطور که در جریان این فیلم می آموزیم، به اندازه سایر شهرهای اروپایی بمباران نشده است، مکان هایی هستند که (تا حدودی) دست نخورده باقی مانده اند.

یکی از چیزهای جالب در مورد این مستند به دلیل ساختار آن است – پس از پایان آن به من اطلاع دادند که در مجموع 130 مکان توصیف و نمایش داده شده است (که باعث می شود میانگین هر مکان دو دقیقه باشد، برخی بیشتر از دیگران دریافت می کنند و برخی کمتر. البته) – ما تاریخچه زیادی در مورد فلان مکان به دست می آوریم. آلمانها کجا این کار را کردند و اینها را کشتند و مثلاً جوخه تیراندازی چگونه کار می کرد. قوانین و مقررات منع آمد و شد چگونه بود (در یک ثانیه بیشتر در مورد آن)؛ و اینکه چگونه خانواده‌های یهودی خانواده‌ای پس از دیگری در ابتدا توسط نازیسم و سیستم هیولایی آن غیرانسانی شدند و سپس به اردوگاه‌ها فرستاده شدند.

ما همچنین در مورد بسیاری از مکان‌هایی که مبارزان مقاومت با یکدیگر ملاقات کردند و اقدامات مقاومتی خود را آشکار و پنهان انجام دادند (بسیاری از یهودیان پنهان، برخی دور نگه داشته شده و برخی خیانت‌شده و غیره) و جایی که آثار هنری به قطعات بحث‌انگیز تبدیل شدند، آشنا می‌شویم. جنجال (یعنی رامبراند). اما اینطور نیست که یک قطعه از تاریخ لزوماً بیرون بیاید، و این تنها با طراحی نیست، بلکه چیزی است که این تجربه را به چنین تجربه‌ای جذاب و ناراحت‌کننده و در عین حال (از جهات کمی) الهام‌بخش تبدیل می‌کند.

تصاویری از زندگی روزمره شهری، گاهی با معترضان (در اوایل به دلیل کووید، زمانی دیگر علیه فاشیسم و سپس، نزدیک به پایان، یک راهپیمایی عظیم علیه تغییرات آب و هوایی، با برخی از چهره های قابل توجه در رژه من جرأت نمی کنم اینجا را خراب کنم)، گاهی اوقات با بچه‌ها، گاهی با افراد مسن، گاهی با مردی تصادفی در پارک که هنرهای رزمی انجام می‌دهد، و نکات حیاتی دیگر، در بسیاری از مکان‌ها، و مک کوئین به ما اجازه می‌دهد تا تجربه‌ای از شغل امروزی را تجربه کنیم. .. یا، در زمان Lockdown، نداشتن شغل، با این دوربین با قاب 4:3 که ما را وارد می کند، مثل اینکه مطمئن نیستم در یک قاب با صفحه نمایش عریض هم همینطور باشد (اوه و پهپاد در شب عکس می گیرد، بخور دلت می سوزد، مایکل بی، من پرت می شوم). اما همه این جلوه‌های بصری همراه با روایت، کارهای جذابی را انجام می‌دهند، زیرا مک‌کوئین هرگز یک چیز را در کنار هم قرار نمی‌دهد.

منظور من این است که چیزهای زیادی وجود دارد که او به ما نشان می دهد، و ما به آنها گوش می دهیم، و گاهی اوقات یک تصویر و صدای خارج از آن کنایه آمیز خواهد بود. در زمان‌های دیگر، لحظه دقیقاً منعکس‌کننده آن چیزی است که راوی می‌خواهد ما درباره این مکان خاص بدانیم (یعنی همان تئاتری که برای مدت طولانی بسته بود و سپس به‌طور بحث‌برانگیز بازگشایی شد و اکنون یک یادبود طولانی در داخل آن وجود دارد.