دانلود مستند Slave Play Not a Movie A Play (2024)

جرمی ظاهراً خود را دارای دیدگاهی منحصر به فرد عمیق و برتر نسبت به زندگی و وجود انسان می‌داند، اما به گونه‌ای که یادآور نوجوانی است که برای اولین بار دیگ دود می‌کند و ناگهان متوجه می‌شود که کیهان هیچ‌گونه ندارد. پایان شناخته شده فیلم با زنی در میان تماشاگران آغاز می‌شود که از بازی ناراحت شده بود، به وضوح مضطرب بود و سر او فریاد می‌زد که چگونه چالش‌هایی را که او در زندگی‌اش پشت سر گذاشته است و احساس می‌کرد به خاطر سفیدپوست بودن سرزنش شده است را درک نمی‌کند. او در پاسخ به او می گوید که نمایشنامه درباره او نیست بلکه “فقط درباره این هشت نفر اینجاست.” او سپس ادامه می دهد که این “یک استعاره” است، اما “فقط در مورد این هشت نفر”، ظاهراً برای لحظه ای معنای استعاره را فراموش می کند. پس از طوفان زن، او را برای تمام حضار مسخره می کند.

او بینش هایی را در مورد عمق تفکر خود با تک گویی هایی در امتداد این جمله ارائه می دهد: “تئاتر، مانند زندگی من است، می دانید. مثل اینکه من آن را نفس می کشم و زندگی می کنم، و انگار همه چیز برای من است، و می دانید، مانند زندگی من است. ، تئاتر مانند … می دانید؟ او در مورد اینکه چگونه انواع چیزهای تصادفی را آنلاین می خواند صحبت می کند و “مثل یک میلیون برگه همیشه باز است”، به نوعی به این نکته اشاره می کند که این نشان دهنده ژرف بودن او است. او با هوای پر ادعایی سخن می گوید، مانند دانشجوی سال اولی که با آگاهی اجتماعی-سیاسی نوپای مخاطبان خود را تحسین می کند. او می‌تواند از افکار و استدلال‌های نامنسجم و عمدتاً نامنسجم خود دفاع کند، با این فرض که هر کسی که با او مخالف است، جهان را در سطح او درک نمی‌کند یا از کارش احساس خطر می‌کند، تنبل‌ترین دفاع‌های لفاظی. به نظر می‌رسد که تمام حضور او ریشه در اشتیاق عمیق و خارق‌العاده‌اش برای شهرت، تمجید و شناخت دارد، که به نوعی در پوششی نازک در نوعی شعار عدالت اجتماعی پوشانده شده است، که همه اینها در نهایت به هر گونه تلاش واقعی برای مبارزه با بی‌عدالتی در جهان آسیب جدی می‌زند.

با توجه به موقعیت مکانی که دارم، هنوز فرصتی برای دیدن “Slave Play” نداشته ام، اما این “مستند” هریس بیشتر شبیه یک اثر غرورآفرین آشکار به نظر می رسید تا هر نوع کاوش در نمایشنامه یا روند آن. بیشتر فیلم به تماشای صحبت های هریس در مورد خودش با گروهی از بازیگران اختصاص دارد. من متوجه شدم که شیوه بیش فعالی، جریان آگاهانه او در همه جا، با پیشروی فیلم، به طور فزاینده ای برافروخته می شود. در یک صحنه خاص، بازیگران نشان داده می‌شوند که پشت به او نشسته‌اند و به نظر می‌رسند که مثل من از شنیدن صحبت‌های او در مورد خودش خسته و آزرده شده‌اند.

هدف از ساخت این فیلم چه بود؟ بعد از تمام شدن، متوجه شدم که علاقه به دیدن نمایشنامه واقعی را از دست داده ام.