مستند قطعه نوزده

علی کریمی و علی قاری طلبه هایی هستند که تصمیم میگیرند، میت های کرونایی را غسل ، کفن و دفن کنند. اما علی قاری از کودکی تا به حا‌‌ل از مرده می ترسد. او بین تصمیمی که گرفته و ترسش گیر کرده و تمام تلاشش را می کند تا به آن غلبه کند اما…

توجه به مسايل و دشواري هاي جامعه - در شرايط زماني و مكاني مختلف- براي يك مستند ساز، همواره مي تواند ازاهميت زيادي برخوردار باشد. به ويژه در شرايط خاصي كه يك جامعه ي انساني در محدوده ي جغرافيايي مشخص دچار مشكل مي شود يا بخش هاي عمده يي از جامعه ي جهاني گرفتارپديده ي ناخواسته و رنج آور، مثل همه گيري ويروس مهلك كويد 19( كرونا ) مي شوند،وظيفه و رسالت يك مستندساز در واكاوي و ريشه يابي دشواري ها ، سنگين تر مي شود. مستند" قطعه ي 19" ساخته ي مسعود دهنوی، مي كوشد تا تصويري شوخ طبعانه از حضور داوطلبانه دو طلبه ي به نسبت جوان براي كار دشوار تغسيل، تكفين و تدفين كساني ارايه دهدكه بر اثر بيماري كرونا مي ميرند. اقدام خودجوش و احساس تكليف اين دو جوان طلبه، آن هم در سخت ترين روزهاي همه گيري كرونا كه همه ي آدم ها با رعايت فاصله گذاري ، مي كوشند تا با ديگران كم ترين تماس ها را داشته باشند، به راستي مسئوليتي سخت و سنگين به نظر مي رسد. به ويژه كه در نخستين هفته هاي بالا رفتن آمار درگذشتگان كرونايي كه بسياري از غسّال ها از ترس آلوده شدن به ويروس كرونا ، حاضر به غسل دادن مردگان نمي شدند، خانواده هاي مصيبت ديده با وضعيت دشوار و بي سابقه يي رو به رو شده بودند. تصميم داوطلبانه و دلخواسته ي دو طلبه ي جوان نيشابوري از استان خراسان رضوي ( علي كريمي و علي قاري) براي كارهاي مربوط به غسل دادن و كفن كردن و خاكسپاري درگذشتگان كرونايي ، اگرچه به خودي خود، چالشي جدي به نظر مي رسد ، آشكار شدن موضوع سابقه ي ترس "علي قاري" از مرده و جسد كه گويا از دوران كودكي با اوهمراه بوده است، او را به چالشي بزرگ تر وا مي دارد. سازنده ي مستند قطعه ي 19 كه با ظرافتي آشكار، حتي از نام كويد 19 ، در عنوان فيلم ( قطعه ي 19) نيز سود مي جويد،با تكيه برروش توليد "مستند مشاهده گر" (Observer Documentary ) ، با استفاده از دوربين و تجهيزات فني سبك و كم دردسر ، به سوژه و موضوع نزديك مي شود و با گونه يي حضور نامحسوس در كنار دو طلبه ، همه ي كُنش ها و واكنش هاي طبيعي آن ها را در فيلم ثبت مي كند . به نظر مي رسد بخش عمده يي از دلنشيني چنين اثري ، به خاطر رفتارهاي طبيعي و غير تصنعي علي كريمي و علي قاري در مقابل دوربيني است كه به هيچ روي حضور آن درصحنه ، احساس نمي شود.وفاداري سازنده ي اين مستند به اصلي ترين ويژگي يك مستند مشاهده گر،يعني قرار گرفتن در فضاي كار وشناخت دقيق موضوع مستند مورد نظر، به خوبي در چنين اثرباورپذيري محسوس است. در مستندي ازاين دست ، بخش عمده يي از فضاي كار با تكيه بر خلاقيت فيلمساز ، در خود صحنه و در فضاي كار شكل مي گيرد و همه چيز طبيعي به نظر مي رسد. همچنان كه در مستند قطعه ي 19 ، مخاطب فيلم ، حتي در خلوت و بي خوابي ها ولحظه هاي ترس و تشويش و هِق ِهق شبانه ي يكي از طلبه ها( قاري) نيزبا وي بي واسطه ، همراه مي شود.