مستند Going to Mars: The Nikki Giovanni Project (2023)

تجلیل از زندگی یک چهره برجسته می تواند یک چالش برای به دست آوردن درست باشد، و دقیقاً اینجاست که این مشخصات شاعر، مدافع و مربی نیکی جووانی کوتاه می آید. جو بروستر و میشل استفنسون، نویسنده و کارگردان، با جدیت اما متأسفانه تلاش می کنند تا ماهیت و شخصیت این نماد ادبیات و کنشگری آفریقایی-آمریکایی را به تصویر بکشند، که بیش از 60 سال کارنامه او شاهد تاریخ گسترده اجتماعی و فرهنگی کشور بوده است. حرکات در آن زمان برداشت جیووانی در مورد این موضوعات تقریباً همیشه رادیکال و بدون قید و شرط بوده است، با انتقادات و اظهارنظرهای غیرقابل معذرت خواهی علیه ابتکارات هر دو جناح راست و چپ هنگامی که او نیاز به بیان آنها را احساس می کرد، اغلب او را به عنوان میله برقی برای توجه مخالفان در هر دو مورد قرار می داد. انتهای طیف با این حال، در عین حال، او همیشه دیدگاه‌های خود را با لحن شاعرانه‌ای شیوا بیان می‌کند، و ایراد گرفتن از مشاهدات دقیق و دقیق او را برای مخالفان دشوار می‌سازد. با تمام حقوق، این زندگی ای است که به نظر می رسد مقدمات یک بیوگرافی جذاب را فراهم می کند، اما، متأسفانه، این نتیجه آن طور که ممکن است موثر واقع شود، محقق نمی شود. مشکل مربوط به سازماندهی مواد موجود در فیلم است که در برخی مواقع کاملاً پراکنده به نظر می رسد، به ویژه در نیمه ابتدایی بدون تمرکز. به اعتبار خود، این پیشنهاد هر چه بیشتر وارد روایت می شود، حس شفافیت بیشتری را ایجاد می کند، اما خیلی بد است که در تمام طول مدت این پتانسیل را برآورده نمی کند. اگر این کار را می‌کرد، این یکی از بهترین مستندهای سال 2023 بود، اما، همانطور که اکنون مطرح است، «رفتن به مریخ» حداقل در ابتدا تصویری تا حدی فرسوده از موضوع خود به مخاطبان می‌دهد. خواندن آثار او، در نهایت، ممکن است در نهایت تصویری واضح‌تر و کامل‌تر از اصل آن به بینندگان ارائه دهد، کسی که دیدگاه‌های صریح‌اش واقعاً سزاوار شناخته شدن در چنین برهه‌ای حساس از تاریخ کشور ما است.